Ne kadar değerli ve rahat olduğunu ancak evden çok çok uzağa gidince anlarsın. Tanımadığın yerler çoğaldıkça hissettiğin korku daha da artar, işte o an evinin çok rahat bir yer olduğunu anlarsın.
Sıradaki albüm, konser, hayranlarım ve çalıştığım insanlar.. Bunlar hakkında düşününce… tek başıma olsam bile bana yalnız olmadığım hissini veriyor.
Evimden çok çok uzak olduğum doğru, ama şuradaki tepeye baktığımda, sanki o tepede şarkı söylemem için bir sahne var ve sanki hayranlarım orada beni bekliyor.
Bazen böyle şeyler bana nostaljik bir his veriyor ve ailemi, arkadaşlarımı, evimi düşünüyorum.
Çocukluğumu hatırlayınca da böyle hissediyorum. Arkadaşlarımla basketbol oynadığım, terlediğim ve kumların üstüne uzadığım zaman geliyor aklıma, ve gözlerimi açtığımda güneşin gözlerimi kamaştırmasını…
Kum ve güneş ışığı nostaljik bir havaya bürünmeme yetiyor. Okyanusa baktığımda nostaljik hislerle doluyor ve ailemi, evimi özlüyorum.
Herşey uzak geliyor, müziğe yeni yeni giren şeyler.. Uzak yerleri özlüyorum ve bu his çok ilginç gerçekten.
Seyahat ederken geçmişimle karşılaştım. Ve seyahat etmekten en çok zevk aldığım anlar o anlar oldu.
Günlük rutinimi özlüyorum ama o günlük rutine dönersem de şuan içinde bulunduğum dünyayı çok özlemem mi?
Burası çok sakin ve kimse yok. Sadece dalgaların sesi…
Yağmurlu günleri severim. Beni rahatlatır. Ama bu güneşli günleri sevmediğim anlamına gelmez.
Burada yürümek çok iyi hissettiriyor. Belki de bu yolun sonu evime çıkıyordur.
Yolculuğun sonunda hep üzgünlük ve pişmanlık oluyor ama eve gidip kapıya açmak seyahat etmenin en çekici kısmı.
Gün içinde, hayatımda yüzleştiğim hisler.. Ahh, sonunda evimdeyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder